Όταν οι Mανδριτσιώτες ήρθαν στην Ελλάδα είχαν ανάγκη από τρόφιμα και ρούχα. Έτσι το κράτος φρόντισε να καλύψει αυτές τις ανάγκες τους. Αρχικά έμεναν σε σχολεία και σε χάνια όπου οι συνθήκες ζωής ήταν άθλιες. Οι περισσότερες οικογένειες συγκεντρώθηκαν στον δρόμο από την Θεσσαλονίκη προς το Κιλκίς. Εκεί διατήρησαν όλα τα ήθη και τα έθιμα τους και το γλωσσικό τους ιδίωμα. Το χωριό που δημιούργησαν το ονόμασαν Μάνδρες και είχε μόνο σχολείο, εκκλησία και μαντριά. Μέσα σε διάστημα πέντε μηνών, έφτιαξαν ένα καινούριο χωριό με σαράντα πέντε ομοιόμορφα σπιτάκια με σχέδιο και ρυμοτομία και ήταν υπόδειγμα στα υπόλοιπα χωριά. Τα υλικά από τα οποία ήταν φτιαγμένα τα σπίτια τους ήταν: πέτρες και κεραμίδια που τα συγκέντρωναν από τα χαλάσματα για να ισοπεδώσουν το μέρος από τα ερείπια. Την ξυλεία την εξασφάλιζαν από το δάσος, ενώ τα πλιθιά από το χώμα δίπλα στο ποτάμι του Γαλλικού. Το θαύμα αυτό πραγματοποιήθηκε χωρίς κρατική ενίσχυση, με ομαδική προσπάθεια και με την ευγενή άμυλα μικρών και μεγάλων. Στις 26 Οκτωβρίου του 1914 στη γιορτή του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου του νέου χωριού, στα καινούργια σπίτια τους γιόρτασαν την μεγάλη αυτή εορτή. Επειδή δεν υπήρχαν άλλες δυνατότητες και χρήματα, οι χθεσινοί έμποροι, επαγγελματίες και σηροτρόφοι επιδόθηκαν στην γεωργία. Αργότερα προστέθηκαν και άλλες οικογένειες στο χωριό και έτσι έφτασαν περίπου στις 200. Στα χρόνια που ακολούθησαν η προσφυγιά και οι κακουχίες οδήγησαν τους κατοίκους σε μαρασμό και αφάνεια. Μετά από καιρό ξαναφάνηκε η δραστηριότητα για εξέλιξη και η δίψα για μάθηση. Έτσι η σημερινή γενιά είναι ίδια και καλύτερη από εκείνη των προγόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου